Kiedy rozpakowałam paczkę, przez pergaminowy papier dostrzegłam cudo. Delikatną tkaninę. Miękką w dotyku. W kolorze śmietany.

Oto siedząc w ogrodzie, trzymałam na kolanach cudowną alpakę.

I nagle w środku lata zatęskniłam za widokiem ośnieżonych dachów. Oszronionych szyb i skrzypiącego śniegu.

Wiedziałam, że uszyję z niej płaszcz. Płaszcz dwurzędowy z kieszeniami, w których mogę schować zmarznięte dłonie. Pasek, który nie pozwoli chłodnym porankom, przedostać się do środka.

Projektując płaszcz, myślałam o zimowych miesiącach, które powinny nosić nazwy tkanin. Grudzień będzie alpaką. Miesiącem wywołującym uśmiech na twarzy. Czasem pełnym czaru.

To wszystko otrzymasz, gdy tylko zapniesz ostatni guzik płaszczu. Przeniesiesz się do codziennego świata pełnego magii.

Czy nie takiego płaszcza szukałaś przez całe życie?